حرفای ناگفتنی

چند ماه پیش تو شرایطی بودم که نیاز داشتم یکی پیشم باشه ، ب جایی رسیده بودم ک توقع نداشتم اون شخص حرفی بزنه ، کاری کنه یا حتی کوچکترین واکنشی نشون بده فقط و فقط حضور کسیو حس میکردم کافی بود.

عجیب حس بی پناهی داشتم ، اینقد دلم میخواست زنگ بزنم مامانم بیاد پیشم سرمو بزارم رو پاش و یه دل سیر گریه کنم و اون دست رو موهام بکشه اما هربار که زنگش زدم فقط یه احوال پرسی ساده و حدود یه دقیقه حرف متفرقه و تمام ....

هر بار بیشتر بغضم سنگین میشد ک چرا فرسنگها یه دختر میتونه از مادرش دور باشه چرا وقتی عجیب دلش بغل مامانشو میخواد و نداردش از زور فشار این احساسات خانومی که همکارش هست، همسن مامانشه رو ازش بخواد بغلش کنه...

کاش مادربرزگم یکم بیشتر هوای مامانمو داشت و بهش عشق میورزید تا مامان منم بلد میشد عشق ورزیدن ب دخترشو....

همه تروماهای الان من ریشه تو زندگی های قبل خودمه همه اون زندگی هایی ک من حتی ندیدم و تنها یه خاطره هایی برام تعریف شده ، همون خاطره ها الان شدن دلیل اینهمه فاصله بین یه دختر از مادرش

نکنه منم همین مادر بشم برای دخترم؟!

گاهی واقعا به این فکر میکنم که چرا باید تو خانواده ای باشیم ک‌هیچ حق انتخابی در مورد انها نداشتیم، چرا باید حالا ک اینجوری شده دنیاهامون با دنیای اونا متفاوته باشه ک نتونیم همو درک کنیم.

گاهی به این نتیجه میرسم ک ب این  فک کنم واقعا جدا بشم و دنیای خودمو بسازم ، احترام قائل باشم براشون ولی زندگیمو جدا کنم ، اونا روح منو فرسوده تر میکنن نمیتونن بال پروازم بشم.

ته ته تهش بازم اگه جدا شدی میبینی اینقد اثر گذاشتن روی خودتو و روانت ک چیزی ازت نمونده حالا نمیدونی اول بری دنیاتو بسازی بری پی آرزوهات یا تروماهای بچگیتیو باهاشون دست و پنجه نرم کنی .

اونم تو این دنیایی ک هر لحظش باید با عالم و ادم بجنگی و سر و کله بزنی ، گاهی واقعا از بشریت خسته میشم ، تو سکوت زل میزنم بهشون و واقعا مغزم خاموش میشه چون دیگه توان درک رفتار و کاراشون رو ندارم....

نمیدونم چرا ولی خب الان اینجام و دارم تایپ میکنم.

خب نمیدونم میخوام چی بگم ولی میدونم که هزار حرف تو دلم تلنبار شده که نمیشه به زبون آورد ، شاید چون کسی نیست ک بهم گوش بده ، یاشایدم بخاطر قضاوتاشونه...

ن تنها نمیدونم چی قراره بگم بلکه نمیدونم کجای زندگیم و قراره چیکار کنم...

یه چیزیو فقط میدونم اونم اینه که از ادما و رفتاراشون خستم ، از جنگیدن با ادما (مخصوصا اونایی که دوسداری) خستم ، از اینکه چرا دارن زندگی ک خودش زهر هست و برام زهر تر میکنن....

تو میدونی چرا؟!

یه روز تو دوران بچگیم ک فکر میکردم قرار همیشه دنیام اینجوری رنگی بمونه سرنوشت یهو رنگ خاکستریشو خالی کرد رو بوم زندگیم همه چی از بین رفت ، به جایی رسیدم دیدم خانوادم نیست (نکه زنده نباشن) ولی نداشتمشون، چرا؟!!! چون پای منافع خانوادگی وسط بود....